Sivas Gürün Çipil köyünde dünyaya gelmiş yiğit bir delikanlı.
Sekiz çocuklu emekçi bir ailenin yedinci göz ağrısı.
Merhametli, dost, sevgi dolu, vicdanlı.
Adaleti ilke edinmiş, haksızlıklara boyun eğmemiş, mayasında insanlık, kavgasında kardeşlik tüten, yaşam sevdalısı.
Metin Göktepe’yi 1996’nın 8 Ocak günü hayattan söküp aldılar.
Ne yaptılarsa yüzündeki gülüşü koparamadılar.
Ne ettilerse içindeki baharı solduramadılar.
27 yıldır ince bir sızının adıdır Metin.
27 yılın dinmeyen yası.
Tarihe bıraktığı onurlu bir yüzü var.
Anısı yüreklerde, mirası sonsuzluk kadar.
10 Ocak Gazeteciler Günü’nde yoldaşımızı bir kez daha analım istedik.
Metin Göktepe’nin ablası Meryem Göktepe ile söyleştik.
Duygulardan süzülen, gözlerde nemlenen ne varsa kardeş eyledik.
Metin’i andık, Metin’i hissettik.
--Abla yüreğindeki Metin nasıl bir izde saklı?
Metin, gözü kara bir çocuktu.
Cesur, kararlı, net tavırları vardı.
Doğru bildiğinden geri adım atmazdı.
Tutarlıydı, ilkelerinden sapmazdı.
Hayatın önüne kendisini koymayan bir karaktere sahipti.
Başkalarının sorununu çözmek, onları tebessüm ettirmek, içini ferahlatırdı.
Eğitim yılları çok parlak bir öğrenciydi.
Fedakardı, paylaşmayı severdi.
Gazetecilik evvelinden beri hayaliydi.
İstanbul'da çıkan Gürün'ün Sesi gazetesinin dağıtımını yaptı bir müddet.
Ardından Gerçek dergisine katkı sundu.
1995 yılının yaz döneminde ailece bir tatil planlamıştım.
Rezervasyonlar senetle yapılıyordu.
Senetleri imzaladım, sürprizimi hazırladım.
Metin’e tatil müjdesini verdim.
Gelemem dedi.
Ve ekledi;
‘’Evrensel’in işleri var. Burada olmam daha doğru.
Hem abimin bakkalına da yardım ederim.’’
Bizim için Metin önemliydi, Metin için ailesi ve sevdikleri.
--Umutlarında nasıl bir dünya vardı?
Metin, bağlama çalardı.
Türküler söylerdi.
Cemo, Kırmızıgül, Bahar Gözlüm, en sevdikleriydi.
Dünyaya özgürlük ve kardeşlik penceresinden bakardı.
Üniversite yıllarında öğrenci dernekleri yapısında, barış için, evrensel değerler için, insanlığın kurtuluşu için mücadeleler verdi.
Gerçeğin peşinden koşmaya ve haber olarak gördüğü konunun en ince noktasına kadar üzerine varmaya odaklıydı.
Toplum kesimlerinde, ülkemizde, dünya üzerinde bir şeylerin değişmesini, zulmün sona ermesini, savaşların ve işgallerin püskürtülmesini istiyordu.
Halkların kardeşliği diye bir yol vardı.
Bu yol aydınlığa çıkardı.
Metin, hep iyiyi, güzeli, sevgiyi mesken edindi.
Kısacık yaşamına, kötülük, kin, düşmanlık değmedi.
Değmeyecekti.
--Yakışmayan vedaya cevabınız?
Metin Göktepe’nin polis işkencesiyle katledilmesi, elbette içimizi acıtan, feryadımızı çoğaltan, isyanımızı kanatan bir durum.
Katiller yeterli cezayı almadı.
Bu dava içimizde hiçbir zaman soğumadı, sonlanmadı.
4-5 Ocak 1996 yılında Ümraniye Cezaevi’nde öldürülen dört devrimcinin, Abdülmecid Seçkin, Rıza Boybaş, Orhan Özen, Gültekin Beyhan’ın durumu ülkenin ana gündemi haline gelmişti.
Metin, Rıza Boybaş ve Orhan Özen’in cenaze programını takip etmek için haberin merkezine gitti. Eylem kitleselleşmişti.
Alibeyköy Cemevi'ne götürülen cenazeyi izlemek istiyordu.
Gözaltına alındı.
Eyüp Kapalı Spor Salonu'nda işkence edilerek katledildi.
Ölümünden sonra açılan davada, keşif yapmak üzere zorbalığın yaşandığı yere gittik.
Spor salonunun kömürlüğü gibi bir alan.
Çok kötü şartlarda.
Gazetecilere özel muamele diyen polisin Metin Göktepe’ye reva gördüğü şiddetin mekanını gördük.
Acı ve ölüm karşısında hüznü büyüttük.
--Sorumlular hesap verdi mi?
Metin Göktepe’nin işkenceyle yok edilmesinin ardında devlet kademesinde, bürokraside sorumlular silsilesi uzanıyor.
İstanbul Emniyet Müdürü Orhan Taşanlar, Adalet Bakanı Mehmet Ağar, İçişleri Bakanı Teoman Ünüsan, Başbakan Tansu Çiller.
“Gözaltına alındı, fakat çay bahçesinde otururken fenalaşarak sandalyeden düştü.” demecini veren Cumhuriyet Savcısı Erol Canözkan.
Mehmet İşbitiren vardı emniyet müdür yardımcısı.
Sanıkların avukatı Ahmet Ülger’in kardeşi.
Bunlar soyadlarını değiştiren ve kimliklerini gizleyen insanlar.
Ahmet Ülger daha sonra Ergenekon dosyalarında yer aldı.
Merdivenlerden düşerek öldüğü söylendi.
Derin devlet mekanizması her yerde sahnedeydi.
Sorumlular, çete düzeninde iş kurgulayan organize tiplerdi.
Aydın, Afyon derken, mahkeme yerleri sürekli değiştirildi.
2000 yılında, Rahşan Affı devreye girince, bir çoğu gerekli cezayla yüzleşmedi, bir çoğu da kanun önünde hiç hesap vermedi.
--Son mesajlarınızı alalım.
Metin’in katledilmesinin ardından, basın emekçileri güçlü bir tepki gösterdi. Ana akım medyada çalışan arkadaşlar bile kameralarını bıraktı, Evrensel Gazetesi ile dayanışmayı seçti.
Sınır Tanımayan Gazeteciler, Türkiye Gazeteciler Cemiyeti, demokratik kitle örgütleri, Metin Göktepe davasının peşini bırakmayarak, önemli bir tutum sergiledi.
Bu gün 10 Ocak Gazeteciler Günü.
Türkiye’de hala onlarca tutsak basın emekçisi var.
İşkence sokağa inmiş durumda.
Berkin Elvan’ın, Gezi şehitlerinin anneleri meydanlarda yuhalatılıyor.
Metin gibi gazeteciler sistemin ağır baskısı altında görev yapmaya çabalıyor.
Annem Fadime Göktepe 90 yaşında.
Bizimle beraber kalıyor.
Metin’in konusu geçince her şeyi dün gibi hatırlıyor.
Öfkemiz sürüyor, kavgamız büyüyor.